آزمایش منیزیم | Magnesium Test | Mg

آزمایش منیزیم (Magnesium) میزان منیزیم یا Mg خون شما را اندازه گیری می کند. منیزیم نوعی الکترولیت است. الکترولیت ها مواد معدنی با بار الکتریکی هستند که مسئول بسیاری از عملکردها و فرآیندهای مهم در بدن شما هستند. منیزیم کوفاکتور بیش از 300 سیستم آنزیمی است که واکنش های بیوشیمیایی متنوعی را در بدن تنظیم می کند، از جمله سنتز پروتئین، عملکرد ماهیچه ها و اعصاب، کنترل گلوکز خون و تنظیم فشار خون. منیزیم برای تولید انرژی، فسفوریلاسیون اکسیداتیو و گلیکولیز مورد نیاز است.

چرا آزمایش منیزیم (Magnesium) درخواست می شود؟

آزمایش منیزیم به دلایل و اهداف متعددی در عمل بالینی درخواست می شود:

• ارزیابی سطوح منیزیم: هدف اولیه آزمایش منیزیم ارزیابی سطوح منیزیم در خون است. منیزیم یک ماده معدنی ضروری است که نقش مهمی در فرآیندهای بیوشیمیایی مختلف در بدن از جمله عملکرد عضلانی و عصبی، سنتز پروتئین، تولید انرژی و تنظیم فشار خون دارد.
• تشخیص عدم تعادل منیزیم: سطوح غیر طبیعی منیزیم می تواند نشان دهنده عدم تعادل در بدن باشد. سطوح پایین منیزیم (هیپومنیزیمی) یا سطوح بالای منیزیم (هیپرمنیزیمی) می تواند با شرایط پزشکی مختلف مرتبط باشد و ممکن است نیاز به بررسی و مدیریت بیشتر داشته باشد.
• نظارت بر درمان: برای بیمارانی که تحت درمان برای شرایط مؤثر بر سطح منیزیم هستند، مانند مکمل های منیزیم یا داروهایی که می توانند بر سطح منیزیم تأثیر بگذارند، نظارت منظم از طریق آزمایش منیزیم به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا اثربخشی درمان را ارزیابی کرده و آن را در صورت نیاز تنظیم کنند. .
• ارزیابی علائم: علائمی مانند ضعف عضلانی، گرفتگی عضلات، لرزش، خستگی، ضربان قلب نامنظم و تحریک پذیری عصبی عضلانی می تواند با عدم تعادل منیزیم مرتبط باشد. آزمایش منیزیم می تواند به ارزیابی این علائم و تعیین اینکه آیا آنها با سطح منیزیم مرتبط هستند یا خیر کمک کند.
• ارزیابی عملکرد کلیه: از آنجایی که کلیه ها با تنظیم دفع منیزیم نقش مهمی در تعادل منیزیم در بدن دارند، آزمایش منیزیم ممکن است بخشی از ارزیابی عملکرد کلیه باشد. اختلالات کلیوی می تواند بر سطوح منیزیم تأثیر بگذارد و منجر به سطوح منیزیم کم یا زیاد شود.
• نظارت بر برخی شرایط پزشکی: سطح منیزیم ممکن است در بیماران مبتلا به بیماری هایی مانند دیابت، فشار خون بالا، بیماری های قلبی عروقی و اختلالات گوارشی کنترل شود، زیرا این شرایط می تواند بر متابولیسم و سطوح منیزیم در بدن تأثیر بگذارد.
• هنگامی که سطوح غیر طبیعی کلسیم یا پتاسیم دارید

در صورت داشتن چه علائمی آزمایش منیزیم (Magnesium) بایستی انجام شود؟

در حالی که کمبود منیزیم می تواند منجر به علائم شود، مهم است که توجه داشته باشید که همه علائم به طور خودکار آزمایش منیزیم را تضمین نمی کنند. علائم به تنهایی ممکن است همیشه نشان دهنده کمبود منیزیم نباشد، زیرا می تواند با سایر شرایط پزشکی دیگر نیز مرتبط باشد. با این حال، در اینجا برخی از علائم وجود دارد که ممکن است باعث در نظر گرفتن آزمایش منیزیم شود:

• گرفتگی و اسپاسم عضلانی: گرفتگی یا اسپاسم مداوم عضلانی، به خصوص اگر مکرر رخ دهد و به ورزش یا فعالیت بدنی مربوط نباشد، می تواند نشانه کمبود منیزیم باشد.
• خستگی و ضعف: خستگی، ضعف یا بی حالی غیر قابل توضیح که با وجود استراحت و تغذیه کافی ادامه می یابد ممکن است با کمبود منیزیم مرتبط باشد.
• ضربان نامنظم قلب: تپش قلب، آریتمی یا سایر بی نظمی های ریتم قلب گاهی می تواند با سطوح پایین منیزیم همراه باشد.
• تهوع و استفراغ: حالت تهوع مزمن یا استفراغ غیرقابل توضیح، به ویژه اگر با سایر بیماری های گوارشی همراه نباشد، ممکن است باعث بررسی آزمایش منیزیم شود.
• سوزن سوزن شدن یا بی حسی: احساس سوزن سوزن شدن، بی حسی، یا سوزن سوزن شدن در اندام ها گاهی اوقات می تواند با کمبود منیزیم مرتبط باشد.
• تغییرات شخصیت: نوسانات خلقی، تحریک پذیری، اضطراب یا افسردگی که توضیح دیگری در آنها داده نشده است ممکن است با عدم تعادل منیزیم مرتبط باشد.
• تشنج: در موارد شدید کمبود منیزیم، تشنج ممکن است رخ دهد.

مهم است که به یاد داشته باشید که این علائم همچنین می تواند ناشی از سایر شرایط پزشکی باشد، بنابراین ارزیابی کامل توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تعیین علت زمینه ای ضروری است. علاوه بر این، برخی عوامل خطر مانند اختلالات گوارشی، بیماری کلیوی، اعتیاد به الکل، برخی داروها، و دریافت ناکافی منیزیم در رژیم غذایی می توانند احتمال کمبود منیزیم را افزایش دهند و ممکن است نیاز به بررسی آزمایش منیزیم داشته باشند.

آمادگی قبل از انجام آزمایش منیزیم (Magnesium):

• قبل از آزمایش نیازی به ناشتا نیست.
• از مصرف داروهای حاوی نمک منیزیم، مانند شیر منیزیم، باید 3 روز قبل از آزمایش خودداری شود.
• از فعالیت بدنی شدید یا ورزش شدید در روز آزمایش خودداری کنید، زیرا ممکن است به طور موقت بر سطح منیزیم خون تأثیر بگذارد.
• حداقل 24 ساعت قبل از آزمایش از مصرف الکل یا نوشیدنی های حاوی کافئین خودداری کنید، زیرا می توانند بر متابولیسم و سطح منیزیم تأثیر بگذارند.
• برخی از داروها مانند دیورتیک ها، مهارکننده های پمپ پروتون و ملین ها می توانند بر سطح منیزیم تأثیر بگذارند و ممکن است نیاز به قطع موقت یا تنظیم قبل از آزمایش داشته باشند.

چه چیزی در آزمایش منیزیم (Magnesium) مورد بررسی قرار می گیرد؟

منیزیم بعد از کلسیم، سدیم و پتاسیم چهارمین کاتیون فراوان در بدن است. دومین کاتیون درون سلولی شایع است. مقدار طبیعی منیزیم بدن در یک بزرگسال تقریباً 1000 میلی مول یا 22/66 گرم است که 50 تا 60 درصد آن در استخوان است. 40 تا 50 درصد باقی مانده در بافت های نرم است. یک سوم منیزیم اسکلتی قابل تعویض است و احتمالاً به عنوان مخزنی برای حفظ غلظت طبیعی منیزیم خارج سلولی عمل می کند.

تنها 1 درصد از کل منیزیم بدن (TBMg) در مایع خارج سلولی است. در سرم، حدود 55 درصد منیزیم یونیزه یا منیزیم آزاد (Mg++)، 30 درصد با پروتئین ها (عمدتا آلبومین) و 15 درصد با فسفات، سیترات و سایر آنیون ها کمپلکس شده است. غلظت مایع بینابینی تقریباً 0/5 میلی مول در لیتر است. در مایع مغزی نخاعی (CSF)، 55 درصد منیزیم آزاد یا یونیزه است و 45 درصد باقیمانده با سایر ترکیبات کمپلکس شده است. سطح سرمی منیزیم در محدوده های بسیار باریک ثابت نگه داشته می شود. تنظیم عمدتاً از طریق کلیه ها و حلقه صعودی هنله صورت می گیرد.

تقریباً 99 درصد کل منیزیم بدن در ماتریکس استخوان یا داخل سلولی است. حدود 60 درصد کل در داخل ماتریکس استخوان است. 40 درصد دیگر در داخل ماهیچه های اسکلتی، در سلول های خونی یا در سلول های بافت های دیگر است.

غلظت منیزیم درون سلولی تقریباً 1 تا 3 میلی مول در لیتر (2/4 تا 7/3 میلی گرم در دسی لیتر) است. در داخل سلول، منیزیم بخش‌بندی می‌شود و بیشتر آن به پروتئین‌ها و مولکول‌های دارای بار منفی متصل می‌شود. تقریباً 80 درصد منیزیم سیتوزولی به ATP متصل است. مقادیر قابل توجهی منیزیم در هسته، میتوکندری و شبکه آندوپلاسمی یافت می شود.

منیزیم آزاد 0/5 درصد تا 5/0 درصد از کل منیزیم سلولی را تشکیل می دهد. این کسری است که احتمالاً به عنوان یک کوفاکتور حمایت کننده از فعالیت آنزیم مهم است.

منیزیم کوفاکتور بسیاری از سیستم های آنزیمی است. تمام واکنش های آنزیمی وابسته به آدنوزین تری فسفات (ATP) به منیزیم به عنوان کوفاکتور نیاز دارند.

منیزیم برای عملکرد بیش از 300 آنزیم سلولی، از جمله آنزیم های مربوط به انتقال گروه های فسفات، تمام واکنش هایی که نیاز به ATP دارند، و هر مرحله مربوط به همانندسازی و رونویسی DNA و ترجمه RNA پیام رسان ضروری است. این کاتیون همچنین برای متابولیسم انرژی سلولی مورد نیاز است و نقش مهمی در تثبیت غشاء، هدایت عصبی، انتقال یون و فعالیت کانال کلسیم دارد.

علاوه بر این، منیزیم با تنظیم حرکت پتاسیم از طریق غشای سلول‌های میوکارد، نقش مهمی در حفظ غلظت پتاسیم درون سلولی دارد. بنابراین، کمبود منیزیم می تواند منجر به انواع ناهنجاری های متابولیک و پیامدهای بالینی شود، از جمله ناهنجاری های مقاوم در برابر الکترولیت های پلاسما و آریتمی های قلبی، که اغلب پس از استرس مانند جراحی قلب مشاهده می شود

منیزیم از طریق رژیم غذایی وارد بدن می شود و توسط روده کوچک و روده بزرگ جذب می شود. منیزیم در استخوان ها، سلول ها و بافت ها ذخیره می شود. به طور معمول، تنها حدود 1 درصد از کل منیزیم بدن در خون وجود دارد و این امر اندازه گیری دقیق محتوای منیزیم کل را تنها از طریق آزمایش خون دشوار می کند. با این حال، این آزمایش هنوز برای ارزیابی وضعیت منیزیم یک فرد مفید است.

شرایطی که با فیلتراسیون گلومرولی تداخل دارد منجر به حفظ منیزیم و در نتیجه افزایش غلظت سرمی می شود. هیپرمنیزیمی در نارسایی حاد و مزمن کلیه، اضافه بار منیزیم و آزادسازی منیزیم از فضای داخل سلولی دیده می شود. هیپرمنیزیمی خفیف تا متوسط ​​ممکن است زمان هدایت دهلیزی را طولانی کند. سمیت منیزیم ممکن است منجر به افسردگی سیستم عصبی مرکزی (CNS)، ایست قلبی و ایست تنفسی شود.

کمبود منیزیم (هیپومنیزیمی) ممکن است با سوء تغذیه، شرایطی که باعث سوء جذب می شود و با از دست دادن بیش از حد منیزیم توسط کلیه ها دیده شود. منیزیم اضافی (هیپرمنیزیمی) ممکن است با مصرف آنتی اسیدهای حاوی منیزیم و با کاهش توانایی کلیه ها در دفع منیزیم دیده شود.

مطالعات متعدد ارتباط بین کمبود منیزیم و تغییرات در هموستاز کلسیم، پتاسیم و فسفات را نشان داده‌اند که با اختلالات قلبی مانند آریتمی‌های بطنی که با درمان‌های معمولی قابل درمان نیستند، افزایش حساسیت به دیگوکسین، اسپاسم عروق کرونر و مرگ ناگهانی مرتبط است. علائم همزمان اضافی شامل اختلالات عصبی عضلانی و عصبی روانی است. شرایطی که با هیپومنیزیمی همراه بوده است عبارتند از: الکلیسم مزمن، سوء تغذیه دوران کودکی، شیردهی، سوء جذب، پانکراتیت حاد، کم کاری تیروئید، گلومرولونفریت مزمن، آلدوسترونیسم و ​​تغذیه طولانی مدت وریدی.

فردی با کمبود خفیف تا متوسط منیزیم ممکن است علائم غیر اختصاصی نداشته باشد یا تعداد کمی داشته باشد. کمبود مداوم یا شدید می تواند باعث تهوع، از دست دادن اشتها، خستگی، گیجی، گرفتگی عضلات، تشنج، تغییر در ضربان قلب و بی حسی یا گزگز شود. آنها همچنین می توانند بر متابولیسم کلسیم تأثیر بگذارند و کمبود کلسیم را تشدید کنند. علائم منیزیم اضافی می تواند مشابه علائم کمبود باشد و شامل حالت تهوع، ضعف عضلانی، از دست دادن اشتها و ضربان قلب نامنظم باشد.

طیف گسترده ای از غذاها حاوی مقادیر کمی منیزیم، به ویژه سبزیجات سبز رنگ مانند اسفناج، و همچنین غلات کامل و آجیل هستند. غذاهایی که دارای فیبر غذایی هستند معمولاً منابع منیزیم نیز هستند. بدن سطح منیزیم خود را با تنظیم میزان جذب و دفع یا ذخیره آن در کلیه ها حفظ می کند.

عوامل مداخله گر در آزمایش منیزیم (Magnesium):

• استفاده از تورنیکه در هنگام گرفتن نمونه خون ممکن است نتایج آزمایش را تغییر دهد.
• داروهایی که ممکن است سطح سرمی منیزیم را افزایش دهند: آمیلورید، آمینوگلیکوزیدها، آنتی اسیدها، آسپرین، کلسیترول، کاتارتیک ها، نمک های اپسوم، فلودیپین، سولفات منیزیم IV، لیتیوم، مدروکسی پروژسترون، سالیسیلات ها، تاکرولیموس، تری آمترن.
• داروهایی که ممکن است سطوح سرمی منیزیم را کاهش دهند: آمفوتریسین، آزاتیوپرین، کلسیم گلوکونات، سیس پلاتین، سیکلوسپورین، دیگوکسین، دیورتیک ها، هالوپریدول، انسولین، نئومایسین، داروهای ضد بارداری خوراکی، تئوفیلین، تراستوزوماب
• هنگام جمع آوری این نمونه باید از همولیز اجتناب شود. منیزیم یک یون درون سلولی است و لیز گلبول های قرمز (RBCs) مقدار زیادی منیزیم را در خون آزاد می کند و نتایج کاذب بالایی ایجاد می کند.

اهمیت بالینی آزمایش منیزیم (Magnesium):

افزایش سطوح:

• نارسایی کلیه: منیزیم از طریق کلیه ها دفع می شود. با نارسایی کلیه در مرحله نهایی، دفع کاهش می یابد و منیزیم در خون تجمع می یابد.
• بیماری آدیسون: آلدوسترون باعث افزایش دفع منیزیم می شود. با کاهش آلدوسترون، دفع منیزیم کاهش می یابد.
• مصرف آنتی اسیدها یا نمک های حاوی منیزیم
• افزایش جذب از طریق روده ها: سطح خون بالا می رود.
• کم کاری تیروئید: پاتوفیزیولوژی این مشاهدات مشخص نیست.
• آدرنالکتومی
• کم آبی بدن
• پرکاری پاراتیروئید
• تجویز IV سولفات منیزیم
• مولتیپل میلوما
• آنتی اسیدها یا ملین ها

کاهش سطوح:

• سوء تغذیه
• سوء جذب: منبع اصلی منیزیم دریافت و جذب از روده ها از طریق رژیم غذایی است. هنگامی که هر کدام مهار شود، سطح منیزیم در خون کاهش می یابد. در سوء جذب تمام ویتامین های محلول در چربی از بین می رود. سطح ویتامین D کاهش می یابد و هیپوکلسمی به دنبال آن رخ می دهد. بنابراین سطوح منیزیم با توجه به کلسیم پایین کاهش می یابد.
• کم کاری پاراتیروئید: در این بیماری سطح کلسیم کاهش می یابد. کلسیم جذب روده ای منیزیم را افزایش می دهد و با سطوح پایین کلسیم، منیزیم به خوبی جذب نمی شود، بنابراین سطح خون کاهش می یابد. در پرکاری پاراتیروئید، سطح کلسیم بالا و سطح منیزیم افزایش می یابد.
• الکلیسم: اتانول از دست دادن منیزیم در ادرار را افزایش می دهد.
• بیماری مزمن توبولار کلیوی: منیزیم در لوله های کلیوی بازجذب می شود. بیماری‌هایی که این ناحیه از کلیه را تحت تأثیر قرار می‌دهند (مثلاً نکروز لوله‌ای) یا داروهایی که برای لوله‌های کلیوی سمی هستند (مانند آمینوگلیکوزیدها) باعث افزایش از دست دادن منیزیم در ادرار می‌شوند.
• اسیدوز دیابتی: با درمان این بیماری، سطح منیزیم کاهش می یابد. از آنجایی که انسولین به این بیماران داده می شود تا گلوکز را به داخل سلول ها هدایت کند، منیزیم به دنبال دارد و سطح خون کاهش می یابد.
• پانکراتیت مزمن
• بیماری مزمن کلیوی
• اسهال (طولانی)
• تخلیه فیستول دستگاه گوارش
• همودیالیز
• سیروز کبدی
• هیپرآلدوسترونیسم
• هیپرکلسمی
• پرکاری تیروئید
• هیپوآلبومینمی
• مصرف کم رژیم
• سموم بارداری
• کولیت زخمی
• دیابت کنترل نشده

ملاحظات آزمایش منیزیم (Magnesium):

• نظارت مکرر سطوح منیزیم ممکن است برای مانیتور پاسخ به درمان با مکمل های منیزیم انجام شود.
• منیزیم ممکن است همراه با سطوح کلسیم و فسفر برای مانیتور پاسخ به مکمل کلسیم کنترل شود.

سوالات متداول

چگونه از آزمایش منیزیم (Magnesium) این آزمایش استفاده می شود؟

آزمایش منیزیم (Magnesium) برای اندازه گیری سطح منیزیم در خون (یا گاهی اوقات ادرار) استفاده می شود. سطوح غیرطبیعی منیزیم اغلب در شرایط یا بیماری هایی دیده می شود که باعث اختلال یا دفع بیش از حد منیزیم توسط کلیه ها می شود یا باعث اختلال در جذب در روده می شود. سطح منیزیم ممکن است به عنوان بخشی از ارزیابی شدت مشکلات کلیوی و/یا دیابت کنترل نشده بررسی شود و ممکن است به تشخیص اختلالات گوارشی کمک کند.

از آنجایی که سطح پایین منیزیم خون می تواند به مرور زمان باعث کاهش مداوم سطح کلسیم و پتاسیم شود، ممکن است برای کمک به تشخیص مشکلات مربوط به کلسیم، پتاسیم، فسفر و/یا هورمون پاراتیروئید – یکی دیگر از اجزای تنظیم کلسیم – بررسی شود.

سطح منیزیم (Magnesium) ممکن است به طور مکرر اندازه گیری شود تا پاسخ به مکمل های خوراکی یا داخل وریدی (IV) منیزیم کنترل شود. ممکن است آزمایش منیزیم همراه با آزمایش کلسیم و فسفر برای نظارت بر مصرف مکمل کلسیم درخواست  شود.

چه زمانی آزمایش منیزیم (Magnesium) درخواست می شود؟

آزمایش منیزیم (Magnesium) ممکن است به عنوان پیگیری سطوح پایین مزمن کلسیم و پتاسیم خون درخواست شود. همچنین ممکن است زمانی درخواست شود که فرد علائمی داشته باشد که ممکن است به دلیل کمبود منیزیم باشد، مانند ضعف عضلانی، پرش، گرفتگی، گیجی، آریتمی قلبی و تشنج. کاهش منیزیم با مصرف شدید الکل یا به دلیل جذب نامنظم یا بد منیزیم در روده شناخته شده است.

یک پزشک ممکن است سطح منیزیم (Magnesium) را برای بررسی کمبود، به عنوان بخشی از ارزیابی سوء جذب، سوء تغذیه، اسهال یا اعتیاد به الکل درخواست کند. هنگامی که فردی داروهایی مصرف می کند که می توانند باعث دفع منیزیم از کلیه شوند، ممکن است آزمایش نیز انجام شود. هنگامی که مکمل منیزیم و/یا کلسیم ضروری است، سطح منیزیم در خون ممکن است در فواصل زمانی بررسی شود تا اثربخشی درمان بررسی شود.

هنگامی که فردی مبتلا به اختلال کلیوی یا دیابت کنترل نشده است، ممکن است آزمایش منیزیم به صورت دوره ای به همراه تست های عملکرد کلیه مانند BUN و کراتینین برای کمک به نظارت بر عملکرد کلیه و اطمینان از عدم دفع یا حفظ مقادیر بیش از حد منیزیم بدن تجویز شود.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

از آنجایی که منیزیم (Magnesium) یک الکترولیت است، آزمایش منیزیم ممکن است همراه با الکترولیت های دیگر مانند سدیم، پتاسیم، کلرید، بی کربنات (یا CO2 کل)، کلسیم و فسفر برای ارزیابی تعادل الکترولیت فرد درخواست شود. اگر منیزیم کم باشد، غیرعادی نیست که پتاسیم نیز کم باشد.

سطح منیزیم خون در سه ماهه دوم و سوم بارداری کاهش می یابد.

سطوح طبیعی منیزیم (Magnesium) لزوماً منعکس کننده کل ذخایر منیزیم بدن نیست. بدن تلاش می کند سطح منیزیم خون را نسبتاً ثابت نگه دارد و برای انجام این کار، منیزیم را از استخوان و بافت آزاد می کند. بنابراین، سطح خون ممکن است با کمبود اولیه منیزیم طبیعی باشد.

به عنوان عناصر درون سلولی، سطوح پتاسیم، منیزیم و کلسیم بدن (به ترتیب کمیت) ارتباط نزدیکی با هم دارند. بار الکتریکی درون سلولی باید حفظ شود. هنگامی که سطح یکی از این عناصر دارای بار الکتریکی مثبت پایین باشد، عنصری با بار مثبت دیگر به فضای درون سلولی هدایت می شود تا خنثی الکتریکی حفظ شود. بنابراین سطح خارج سلولی و خون کاهش می یابد. کاهش کل بدن در یکی از این عناصر باعث کاهش قابل مقایسه خون در سایر عناصر می شود.

منیزیم (Magnesium) ارتباط نزدیکی با کلسیم دارد زیرا جذب روده ای کلسیم را افزایش می دهد. منیزیم در متابولیسم کلسیم نیز مهم است. هیپوکلسمی شایع به جایگزینی منیزیم پاسخ می دهد.

علائم کمبود منیزیم (Magnesium) چیست؟

کمبود منیزیم (Magnesium) که به عنوان هیپومنیزیمی نیز شناخته می شود، به دلیل نقش اساسی منیزیم در فرآیندهای فیزیولوژیکی متعدد، می تواند منجر به علائم مختلفی شود. در اینجا برخی از علائم رایج مرتبط با کمبود منیزیم وجود دارد:

• گرفتگی و اسپاسم عضلانی: گرفتگی مداوم عضلانی، انقباضات، اسپاسم یا انقباضات غیرارادی، به ویژه در پاها، می تواند به دلیل نقش منیزیم در عملکرد و آرامش عضلات رخ دهد.
• خستگی و ضعف: خستگی غیر قابل توضیح، ضعف، بی حالی یا احساس کلی کم انرژی ممکن است به دلیل دخالت منیزیم در تولید انرژی و عملکرد ماهیچه ها تجربه شود.
• ضربان قلب نامنظم: تپش قلب، آریتمی یا بی نظمی در ریتم قلب ممکن است رخ دهد، زیرا منیزیم نقش مهمی در حفظ عملکرد مناسب قلب و تنظیم فعالیت الکتریکی قلب دارد.
• تهوع و استفراغ: تهوع مزمن یا مکرر، استفراغ یا از دست دادن اشتها ممکن است با کمبود منیزیم همراه باشد، اگرچه این علائم می تواند توسط عوامل مختلف دیگری نیز ایجاد شود.
• سوزن سوزن شدن یا بی حسی: احساس سوزن سوزن شدن، بی حسی، سوزن سوزن شدن، یا احساس شوک الکتریکی در اندام ها (دست ها، پاها، بازوها، پاها) ممکن است به دلیل دخالت منیزیم در عملکرد و انتقال عصبی رخ دهد.
• تغییرات شخصیت: نوسانات خلقی، تحریک پذیری، اضطراب، افسردگی، یا تغییرات در رفتار یا شخصیت را می توان با کمبود منیزیم مرتبط دانست، زیرا منیزیم در تنظیم انتقال دهنده های عصبی و ثبات خلق و خوی نقش دارد.
• ضعف عضلانی: ضعف عمومی عضلانی، مشکل در هماهنگی یا احساس “سنگینی” در اندام ها می تواند به دلیل اختلال در عملکرد عضلانی و انتقال عصبی عضلانی رخ دهد.
• بی خوابی یا اختلالات خواب: مشکل در به خواب رفتن، به خواب ماندن یا تجربه بی قراری در طول خواب ممکن است با کمبود منیزیم مرتبط باشد، زیرا منیزیم در تنظیم الگوهای خواب و آرامش نقش دارد.
• سردرد یا میگرن: سردردهای مکرر، سردردهای تنشی یا میگرن ممکن است با کمبود منیزیم مرتبط باشند، اگرچه عوامل دیگری نیز می توانند در ایجاد این شرایط نقش داشته باشند.
• پوکی استخوان یا مشکلات سلامت استخوان: کمبود مزمن منیزیم می تواند به کاهش تراکم استخوان، پوکی استخوان یا افزایش خطر شکستگی کمک کند، زیرا منیزیم برای تشکیل استخوان و معدنی شدن ضروری است.

توجه به این نکته مهم است که این علائم همچنین می‌تواند ناشی از شرایط یا عوامل پزشکی دیگر باشد، بنابراین ارزیابی کامل توسط ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی برای تعیین علت زمینه‌ای ضروری است. علاوه بر این، کمبود منیزیم ممکن است همیشه با علائم قابل توجهی ظاهر نشود، به خصوص در موارد خفیف، که اهمیت نظارت منظم و مصرف کافی غذاها یا مکمل های غنی از منیزیم را در صورت نیاز نشان می دهد.